येळवस म्हणजेच वेळा अमावस्या. तो सण हिरवाईचा अपूर्व सोहळा मानला जातो. तो पुराणात किंवा इतिहासात नाही, मात्र त्याला शेकडो वर्षांची परंपरा आहे. तो सण 2024 साली 11 जानेवारी रोजी आला तेव्हा लातूर जिल्हा प्रशासनाने सार्वजनिक सुट्टी जाहीर केली होती ! त्यामुळे ती वेळा आमावस्या धुमधडाक्यात साजरी झाली. शेताशेतांत माणसांची भरती आली !
वेळा आमावस्येच्या पहाटे घराघरात चूल पेटते. घरात तुरीच्या शेंगा, चवळी, भुईमूग असा सगळा रानमेवा जमा झालेला असतो. बेसनपिठात चिंच कालवून आणि आंबवलेल्या ताकाच्या पाण्यात उकडलेल्या शेंगा, चवळी, भुईमूग अशा पदार्थांसह शिजवलेली भाजी म्हणजे भज्जी. ती भज्जी अफलातून अशी असते. त्या ‘डिश’ची तुलना पंचतारांकित हॉटेलातील कोणत्याही ‘डिश’शी होऊ शकणार नाही ! त्याबरोबर दिले जाणारे अंबील असे, की राजदरबारी असलेली सगळी पेये त्यापुढे फिकी पडतील ! ते पेय चार दिवसांचे ताक ज्वारीच्या पिठात आंबवून जिरा फोडणी दिलेले असते. भल्याथोरल्या भाकरी… गव्हाची खीर. एका शेतात वीस ते पंचवीस लोक जेवतील एवढा स्वयंपाक वाजतगाजत घरातून डोक्यावरून शेतावर नेला जातो. शेतात ज्वारीच्या-कडब्याच्या पेंड्यांची शंकू आकाराची कोप रचलेली असते. प्रत्येक कोपेच्या पुढे झोका बांधलेला असतो !
हा उत्सव रब्बी पेरणीनंतर येणाऱ्या सातव्या अमावास्येला साजरा केला जातो.
वेळा अमावस्येला सकाळी पूजा करून, सुग्रास भोजनाचा सगळा भोज चढवून मोठी पंगत बसते. प्रत्येकाच्या कोपीला जाऊन भज्जीचा आस्वाद घेण्याचा आग्रह होतो, तो कोणाला टाळता येत नाही. पोटाला तडस लागते. जेवणाच्या पात्रावरून उठून, झोक्यावर जाऊन झोका खेळावे, खाल्लेले अन्न पचवावे आणि पुन्हा दुसऱ्या कोपीवर जाऊन जेवावे असे चालत असते. बारा बलुतेदार, अठरा आलुतेदार यांनाही आग्रहाने जेवण्यास बोलावून हे सगळे खाऊ घातले जात असे. संध्याकाळी ज्वारीच्या पेंडीचा टेंबा करून, रब्बीच्या गहू-हरभरा यांच्या वावरात तो पेटवून रान ओवाळून काढायचे आणि तोच टेंबा मिरवत नेऊन गावातील मंदिरासमोर मोठी आग करून टाकायचा. ती शमली की तिच्या राखेत विस्तव असतानाच ती ठोकरून घरी जायचे. असा हा हिरवाईच्या अपूर्व सोहळ्याचा- वेळा अमावस्येचा म्हणजेच ‘येळवस’चा मनमोहक सण आहे.
– युवराज पाटील 8888164834/7743872769 pallavingl29@gmail.com