अजिंठा – पिंपरे पितापुत्रीचा ध्यास (Ajintha – Dedicated Efforts by Pimpare Father & Daughter)

त्यांनी त्यांच्या कलेतील कलाकार म्हणून सारे काही त्या चित्रांना अर्पण केले आहे. ती चित्रे पुनश्च होती त्याप्रमाणे काढणे हे कष्टाचे काम होते. अजिंठा लेण्यांमधील चित्रांतील तपशील सूक्ष्म व सविस्तर आहेत. राजाचा दरबार जरी असला तरी त्यातील प्रत्येक व्यक्तीची केशरचना निराळी दिसते आणि त्या वैविध्याने अचंबा वाटतो. त्यांच्या अंगावरील वस्त्र-आभूषणे वेगवेगळी आहेत. पिंपरे यांनी त्या प्रत्येक घटकाचा अभ्यास बारकाईने केला. त्यानुसार त्यांनी त्यांचे ब्रशचे आघात ठरवले आणि मगच चित्रे रेखाटली. एम.आर. पिंपरे यांनी त्या ऐतिहासिक ठेव्याचे पुनरुज्जीवनच केले आहे.

पिंपरे यांना अजिंठ्याचा ध्यास कसा लागला तेही मौजेचे आहे. ते शाळेच्या ट्रिपमध्ये अजिंठा लेण्यांत गेले

होते. तेथे ते त्या लेण्यांकडे आकर्षित झाले. मग पिंपरे अजिंठ्याला वारंवार जात राहिले. एकदा तेथे पिंपरे यांना दलाई लामा भेटले. पिंपरे यांनी त्यांचे छायाचित्र काढले आणि त्यांचा आशीर्वाद घेतला. दलाई लामा लेण्यांना वारंवार भेट देत असत. तेव्हापासून पिंपरे बौद्धधर्माकडे झुकले. त्यांची राहणी साधी होत गेली. ते खूप नम्र आणि इतरांना मदत करणारे झाले. त्यांचे अध्यात्माप्रती प्रेम निर्माण झाले. ते ध्यानसाधनेच्या मार्गाचा अवलंब करत. ते मुलांना कला आणि इतिहास याबद्दल शिकवण्यास उत्साही असत. त्यांना ऐतिहासिक गोष्टींमध्ये रस होता. त्यांना प्रवास करण्याची आवड होती. त्यांच्या कुटुंबात त्यांच्या पत्नी वत्सला आणि मुलगी मयुरा आहेत.

मयुरा यांनी त्या वडिलांसोबत पाच-सहा वर्षांपासून काम करत असल्यामुळे तोच छंद जोपासला आहे. वडिलांचे थेसिस, आऊटलाईन, रिसर्च असे साहित्य त्यांच्याकडे आहे. ते वापरून आणखी शंभर-दोनशे पेंटिंग्ज तयार करता येऊ शकतील असे त्या म्हणाल्या. मयुरा यांचा तसा प्रयत्न आहे. मयुरी यांचे पती गौरव कश्यप बिझनेसमन आहेत. त्यांनाही या कामात आस्था आहे. ते राहतातही औरंगाबादला. त्यामुळे त्यांची मदत मयुरा यांना हरकामी होत असते.

पिंपरे यांची इच्छा त्यांच्या साडेतीनशे चित्रांचे संग्रहालय व्हावे अशी होती. ते अजिंठा येथेच डोंगरपायथ्याशी पर्यटन केंद्रात मांडले जावे असेही त्यांना वाटे. त्यामुळे तेथे येणाऱ्या परदेशी नागरिकांना किंवा अभ्यास करणाऱ्या विद्यार्थ्यांना पूर्वीची चित्रे आणि आता दिसत असलेली चित्रे यांतील फरक समजून घेण्यास मदत होईल अशी त्यांची भावना होती.

मयुरा पिंपरे म्हणतात, “मी माझ्या लहानपणापासूनच माझ्या वडिलांना जागतिक महत्त्वाचा वारसा जपण्यासाठी आणि त्याचे रक्षण करण्यासाठी कठोर परिश्रम घेताना पाहिले आहे; तसेच, त्यांच्याकडून अजिंठ्यातील चित्रकलेच्या जातककथा ऐकत आले आहे. तेच काम माझ्याही आयुष्याचा एक भाग बनले आहे. मीही वडिलांच्या पायावर पाय ठेवून तेच कार्य करत आहे. माझे जीवन त्याचाच प्रचार करण्यासाठी आणि विकासासाठी समर्पित केले आहे. वडिलांचे एकमेव स्वप्न त्यांची सर्व चित्रे ठेवण्यासाठी कलासंग्रहालय तयार करावे असे होते. तोच माझा ध्यास बनला आहे.