राहतच्या स्नेहप्रेमाने सुखावले लॉकडाऊनमधील कष्टी वाटसरू (Lockdown Period Rahat Center)

       पुढे, एक मोठा दोनशेपेक्षा जास्त लोकांचा लोंढा आला. ते लोक सुपा एमआयडीसीमधून गाझियाबादला निघाले होते. त्यांना टेम्पोने कोणीतरी राहुरीजवळ सोडले. नगर रेल्वे स्टेशनवरून ट्रेन आहे असे कोणीतरी अंधारात म्हणाले. म्हणून ती गर्दी नगर रेल्वेस्टेशन शोधत पायी निघाली होती. त्या गर्दीत नवीन लग्न झालेले एक दाम्पत्य होते. औरत का नाम क्या? असे विचारले तर समजले की ती मालन. ती नवी नवरी चालून चालून भेंडाळली होती. ‘भाईसाहब, ट्रेन मिलेगी क्या’? असे विचारले तर ते उत्तर काय द्यावे समजेना. त्या गर्दीला लवकर घरी पोचणे आहे; इकडे कोठे क्वारंटाइन न होता गाव लवकर जवळ करायचे आहे.

चौकशीत विचारले तर फारसे कोणी बोलत नाही. संसर्ग टाळावा म्हणून आम्ही जपून, दुरून बोलतो. त्यात त्यांनीही मास्क लावले असल्याने स्पष्ट ऐकू येत नाही. सगळे संवादाचे प्रश्न आणि प्रश्न आहेत. प्रशासन व रेल्वे, बसव्यवस्था यांचे काही समजत नाही. शासनाच्या सतत सूचना, निकष बदलल्याने लोक गोंधळून गेले आहेत. भूकबळीची प्रचंड भीती कोरोनापेक्षा जास्त आहे. रस्त्यावर अपघात मोठे होतील याचीही भीती आहे.

दाट अंधार होत गेला आणि डोळ्यांतून पाणी यावे असे दृश्य पाहिले. साधारण आठ ते बारा लोक, त्यात तीन बायका होत्या. त्यात लेकुरवाळी एक बाई होती. त्या घोळक्यात चार वर्षांची एक पोरगी अक्षरशः फरफटत तिच्या बापाचा हात धरून चालत होती. अंधार होता, रस्त्यावर हे दृश्य होते. लेकरू रडत होते. आम्ही काय करावे ते कळेना? नि:शब्द सगळे… तो घोळका अंधारात बुडून गेला. दुसरा दिवस उगवला तरी ते रडणे आणि ते दृश्य डोळ्यांसमोर ठळक होते. अजूनही ते दृश्य डोळ्यांसमोरून जाता जात नाही.