पुण्याच्या ज्ञानप्रबोधिनीतील पौरोहित्य विभागाच्या प्रमुख आर्या जोशी यांनी व त्यांच्या पतीने त्यांच्या मुलीस वेगळ्या पद्धतीने वाढवण्याचे व शिकवण्याचे ठरवले. त्याची त्यांनी सांगितलेली ही गोष्ट. आमच्या लेकीचा जन्म झाला आणि एक मोठा बदल आमच्या आयुष्यात झाला. तो सर्वांच्याच आयुष्यात होत असतो. आम्ही दोघांनी आधीच ठरवले होते, की किमान चौथीपर्यंत तरी लेकीला उंदरांच्या शर्यतीत पाठवायचे नाही; घरीच शिकवायचे. तिचा खेळगडी व्हायचे, पण प्रसंगी शिस्तही लावायची.
पालकांना इच्छा असूनही त्यांच्या हल्लीच्या व्यस्त दिनक्रमात मुलांना वेळ देता येत नाही. अशा पालकांसाठी माझा अनुभव आवर्जून सांगत आहे. अनेक पालक ते करत असतीलही. पण आम्ही मुलीला शाळेत न पाठवता आणि घरात टीव्ही नसताना तिला कसे रमवायचे हा प्रश्न विचारांती, प्रयोग करत करत सोडवत आहोत. त्याचा प्रवास थोडक्यात –
हे सर्व करताना, मुलीचा बाबा एका परदेशी कंपनीत व्यवस्थापकीय पदावर होता आणि मी पुण्यातील ‘ज्ञान प्रबोधिनी’च्या पौरोहित्य उपक्रमाचे काम व संशोधन करत होते. आम्ही आमच्या बाळाला वेळ त्यातूनही देऊ शकलो. त्यासाठी आम्ही आमच्या वेळेची आखणी केली. नंतर तिच्या बाबाने त्याची शेतीची आवड जोपासण्यासाठी पुण्यातील नोकरी सोडून राजापूर तालुक्यातील गावी येण्याचे ठरवले. आता, आम्ही कोकणातील छोट्या खेड्यात स्थायिक झालो आहोत, तेथे रुजण्याचा प्रयत्न करत आहोत. मुलीचे टेकडीवर जाणे, बागेत खेळणे, पर्वतीवर जाणे हे बाबाबरोबर आणि अर्थात मस्ती-दंगाही; तर अभ्यास, हस्तकला, चित्रकला हे माझ्याबरोबर आणि सापशिडी, पत्ते, हॉटेल, लपाछपी हे खेळ तिघांनी मिळून एकत्र अशी ‘कामा’ची विभागणी आहे.
आम्ही दोघेही चित्रकार सुमार आहोत, तरीही चौकोनी कागद कापून त्यावर सोपी चित्रे काढून त्याच्या जोड्या लावण्याचा खेळ तयार केला. तिला आता मित्रमैत्रिणींना देण्यासाठी छोटी शुभेच्छापत्रे तयार करणे, छोट्या फुलदाणीत फुले सजवणे हे आवडू लागले. आम्ही तिची हौस म्हणून तिला जवळच्या Orchids play school ला पाठवले. तेथे शाळेची गंमत समजली, तरीही आमचे छोटे छोटे उपक्रम घरी सुरूच राहिले.
मी दरम्यान, कोकणात येण्यासाठी नोकरी थांबवली, तरीही माझी घरून लेखन आणि संशोधन ही कामे सुरू राहिली. ती सुरू आहेतच. आमचा प्रयत्न उपलब्ध वेळातील वेळ आवर्जून तिच्याशी खेळण्यासाठी, संवाद साधण्यासाठी राखून ठेवण्याचा असतो. आम्ही घरात अभ्यास हा खेळ म्हणूनच करत असताना मुळाक्षरे रंगीत खडूंनी रंगवणे, सोपी सोपी चित्रे काढून एक ते दहा अंकांचा कागद तिच्याकडून तयार करून घेणे, अ ते अः ची फुलपाखरे तयार करणे, ससूचे गाणे तयार करून सशाच्या चेहर्‍याच्या आकाराचे पुस्तक करून त्यात लिहिणे, शेवरीच्या फुटलेल्या शेंगेची होडी तयार करणे, दिवाळीत मातीच्या पणत्या आणून त्या रंगवून सर्वांना भेट देणे असे अनेक उद्योग करतो.
अनेक पालक यांतील गोष्टी करण्यास उत्सुक नक्की असतात, पण वेळ आणि संकल्पना यांचा मेळ बसवता येत नाही. मलाही सुचले तरी कसे करावे यासाठी यू ट्यूबचा उपयोग होत असतो. मला पणत्या भेट देण्यासाठी वर्तमानपत्राच्या पिशव्या तयार करायच्या होत्या. मी यू ट्यूबचाच त्यासाठी वापर केला. तिचा संध्याकाळचा खास वेळ पुण्यात आणि कोकणातही आजुबाजूच्या मित्र-मैत्रिणींशी खेळणे यासाठीही आहेच. मी मला शक्य आहे आणि हौस आहे म्हणून तिच्यासाठी बालकथा, बालगीते लिहिते आणि ती तिच्या मित्रपरिवारातही पाठवते. आई म्हणून या सर्वातून माझेही घडणे होते. तिचा बाबाबरोबरचा प्रवास हा बाबानेच मांडावा या भूमिकेतून मी येथे तिचे आणि माझे नातेच अधोरेखित केले आहे. अनेक पालकांचे THINKING त्यातून सुरू होईल. पालकत्वाचा मूल आणि आई-बाबा असा प्रवास आनंददायी व्हावा अशा सदिच्छा आहे.
– डॉ. आर्या जोशी jaaryaa@gmail.com
About Post Author
Khup ch chhan.mazi mulagi 1…
Khup ch chhan.mazi mulagi 1 varshachk aaje
Comments are closed.