अनाथांचा नाथ

नितेश बनसोडे हा मूळचा राजूरचा (ता. अकोले.) त्याच्या लहानपणी त्याच्या आईचं निधन झालं. वडिलांनी आणि काकांनी त्याला वाढवलं पण आई नाही म्हणून नितेशकडे कायम दयेच्या भावनेतून बघितलं गेलं; हे नेमकं नितेशला खटकत होते. मुलाला आई नसणे किंवा आई-वडील दोघेही नसणे ही काही त्याचा गुन्हा नाही. पण समान सतत, पदोपदीच्या लेकरांना ती आठवण करुन देतो. याला आई नाही, त्याला बाप नाही अशी त्या लेकराची ओळखही करुन दिली जाते. त्यातून लेकरांना कमजोर बनवले जाते.

कोण देणार त्यांना मायेचा ओलावा? देणार आपण स्वत: का असू नये? हा विचार नितेशच्या मनात डोकावला आणि 'चॅरिटी बिग्निन्स अँड होम' या न्यायाने नितेशने 2001 साली 'सावली' चे रोपटे लावले. नितेशचे त्यावेळी वय होते केवळ तेवीस वर्षे.

हळुहळू 'सावली'तील मुलांची संख्या वाढत गेली, मुलांना आंघोळ घालणे, त्यांच्यासाठी स्वयंपाक बनवणे, त्यांना खाऊ घालणे, शाळेत पाठवणे, रात्री अंगाई गीत म्हणून त्यांना झोपवणे हे सर्व नितेश स्वत: करतो मुलांची शाळा, घराच्या जवळ आहे. त्यातल्या त्यात मोठी मुले, आपल्या बरोबरच्या लहान मुलांची काळजी घेतात- धाकट्या भावंडांप्रमाणे, हाही संस्काराचाच एक भाग.

मुंबईचे नवीन काळे यांनी आपल्या दोन-तीन मित्रांसमवेत 'सावली'ला भेट दिली – नितेश बनसोडे यांच्या मुलांशी गप्पा मारण्याच्या हेतूने त्यांनी तेथील खेळीमेळीचे आनंदी वातावरण पाहिले. ती निरागस मुले पाहिली आणि नवीनला असे वाटले, की या मुलांना मुंबई म्हणजे काय ? ती कशी आहे? हे दाखवावे. त्याप्रमाणे नवीन व त्याचे मित्र यांनी 'सावली'तील वीस मुलांना मुंबईला आणले. त्यांना नेहरु तारांगण , मस्त्यालय, म्युझियम अशी काही महत्त्वाची ठिकाणे दाखविली. विमानही दाखविले या सर्व गोष्टी, ती मुले प्रथमच पाहत होती. सर्वात शेवटी त्यांना जुहू बीचवर नेले, समुद्र म्हणजे काय? हे मुलांना माहीतच नव्हते! ती हरखून गेली, समुद्रावर गेल्यावर! त्यानंतर नवीनने त्यांना 'शेव बटाटा पुरी' खायला दिली. तेव्हा "हे काय आहे?" असे त्यांनी विचारले. नवीनने त्यांना सांगितले व खा असे म्हणाला. सर्वांना काय करावे ही मुलांनी? ती सर्वजण गोल करुन वाळूवर बसली. हात जोडून सर्वांनी मिळून 'वदनी कवळ घेता' ही प्रार्थना म्हटली व त्यानंतर त्यानी ती शेव बटाटापुरी खाल्ली!

About Post Author

पद्मा क-हाडे

See author's posts